ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΓΙΩΡΓΟ ΛΥΚΟΥΡΓΟ (1932-2018)
Με την άνοιξη έχουμε ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς. Δε ξέρω τι της χρωστάμε, αλλά μας παίρνει τους καλύτερούς μας φίλους. Τους τυλίγει στα χρώματα, τις μυρωδιές και τις μουσικές, αφήνοντάς μας το μεγάλο κενό της απουσίας.
Στις γειτονιές της Χρυσοπολίτισσας μεγάλωσε ο Γιώργος. Στην αυλή του σπιτιού είχε δυο πιθάρια, ένα κτισμένο φούρνο καθώς και πηγάδι. Δέντρα πολλά , παρτέρια, βότανα και λουλούδια γέμιζαν τον κήπο. Τα παιδιά των τριών ενοριών του Λαρνάκου φοιτούσαν τότε τα μεν αγόρια στην αστική Σχολή της τότε οδού Χρυσοπολίτισσας και τα κορίτσια στο Παρθεναγωγείο στη Νικοδήμου Μυλωνά. Μέρες ξέγνιαστες, πριν τη φυγή του πατέρα, που σημάδεψε βαθιά τον Γιώργο και την οικογένειά του.
Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τις στερήσεις που επέβαλε, ο Γιώργος φοιτά στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακος με υποτροφία της εκκλησιαστικής Επιτροπής Χρυσοπολίτισσας. Αρχίζει να εργάζεται σε διάφορες δουλειές για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένειά του.
Το 1946 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Χαράλαμπου Πατσίδη η ΟΧΕΝ (Ορθόδοξος Χριστιανική Ένωσις Νέων) Λάρνακος. Ο Γιώργος ήταν ο πρώτος πρόεδρος αυτής της Οργάνωσης, με γραμματέα τον μακαρίτη ήρωα του Αγώνα, Μιχαλάκη Παρίδη. Με ορμητήριο τη νέα οργάνωση άρχισαν εκδρομές στην ύπαιθρο, στα χωριά της επαρχίας αλλά και στη Λύση, που ως κοινότητα είχε σημαντική πολιτιστική δράση. Ως ΟΧΕΝ Λάρνακας, είχαν διαφορετική αντίληψη από την αντίστοιχη της Λευκωσίας, που ήταν πολύ συντηρητική και με την καθοδήγηση του Πατσίδη, δεν στερήθηκαν το σινεμά, άκουγαν ελαφρά μουσική και στις εκδηλώσεις της πόλης ήταν παρόντες. Μέσα στο πλαίσιο της ΟΧΕΝ δημιούργησαν και μια θεατρική ομάδα, η οποία ανέβαζε διάφορα έργα ηθογραφικού περιεχομένου.
Με τη δημιουργία από τον Μακάριο της “Συντονιστικής Επιτροπής Σωματείων και Οργανώσεων Λάρνακος”, που αριθμούσε 40 μέλη, ο Γιώργος συμμετέχει ενεργά.
Το 1952 γίνεται μέλος και γραμματέας της νεοιδρυθείσης ΠΕΟΝ. Ήταν τότε, στο πλαίσιο της ΠΕΟΝ, που είχε την πρώτη γνωριμία με τον Σταύρο Ποσκώτη, η οποία εξελίχθηκε σε στενή προσωπική φιλία και αγωνιστική συμπόρευση τα μετέπειτα χρόνια. Τότε ξεκίνησε και η προετοιμασία ομάδων για τον απελευθερωτικό αγώνα. Εργαζόμενος στο φαρμακείο του θείου του Στέφανου Σταυρίδη, ασχολήθηκε με την κατασκευή εκρηκτικών υλών. Η παρακολούθηση μαθημάτων ανώτερης χημείας στο English School για την παρασκευή φαρμάκων, τον βοήθησε και στον τομέα παρασκευής εκρηκτικών.
Πριν τη έναρξη του αγώνα οι ενέργειες είχαν τον χαρακτήρα της παθητικής αντίστασης, όπως το σπάσιμο στις αποθήκες του τότε Παρθεναγωγείου των φλυτζανιών που θα δίδονταν για τη στέψη της Βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ . Όταν κατάστρωναν σχέδια μέσα στην πόλη είχαν βοηθό κάποιον αστυνομικό, ο οποίος τους επεσήμαινε επί χάρτου τις προγραμματισμένες κινήσεις (αστυνομικές περιπολίες κλπ) των Άγγλων ώστε να λαμβάνουν τα μέτρα τους. Από τις πληροφορίες αυτές λήφθηκε η απόφαση όπως οι αγωνιστές που θα έκαναν τις δολιοφθορές της 1ης Απριλίου 1955, μαζευτούν σε σπίτι στον τουρκοκυπριακό τομέα της Σκάλας αφού στην περιοχή αυτή η αστυνόμευση δεν ήταν επαρκής.
Λαμβάνει ενεργό μέρος στον αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959 με το βαθμό του Αναπληρωτή Τομεάρχη Λάρνακας. Συμμετέχει στην ανατίναξη του Αστυνομικού Σταθμού Λάρνακας και συλλαμβάνεται την 1η Απριλίου 1955 από το αποικιακό καθεστώς και καταδικάζεται σε πενταετή φυλάκιση. Στις Κεντρικές φυλακές δημιουργεί Επιτροπή για Δραπετεύσεις. Αποφυλακίζεται το Σεπτέμβρη του 1958 και διετελεί καταζητούμενος και Τομεάρχης Ανατολικού Τομέα στην Επαρχία Λάρνακας, που περιλάμβανε εκτός από την Αθηένου που ήταν η έδρα, τα χωριά Αραδίππου, Άρσος, Αβδελλερό, Τρούλλους, Λειβάδια, Ορόκλινη, Πύλα, Καλό Χωριό και Αγία Άννα και Τρεμετουσιά.
Ήταν για ένα χρόνο Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας του ΕΔΜΑ και Επαρχιακός Γραμματέας του Πατριωτικού Μετώπου.
Ο Γιώργος Λυκούργος ήταν άνθρωπος εγκάρδιος. Έκανε το συνομιλητή του να νοιώθει άνετα και να επιδιώκει το διάλογο. Ήταν ανοικτός σε κάθε εισήγηση και συζήτηση.
Παρά το πολύπλευρο των γνώσεων και εμπειριών του δεν ηταν περήφανος, αλλά ταπεινόφρονας. Εκτιμούσε τη γνώμη του καθενός και προσπαθούσε να επικοινωνήσει τις απόψεις του με μέτρο και σύνεση. Βαθειά θρήσκος, ήταν υπόδειγμα υπομονής.
Θάλεγα πως ήταν ένας άνθρωπος που η κοινωνία του έδωσε την ευκαιρία να δείξει την αξία του και ν’ανεβεί δικαιωματικά τα σκαλιά της κοινωνικής αναγνώρισης.
Ένας προικισμένος άνθρωπος, με μέτρο και ικανότητες, που πρόσφερε στην πόλη του Ζήνωνα το καλύτερό του εαυτό και έδωσε την ευκαιρία στους πολίτες της να την αγαπήσουν ακόμη πιο πολύ.
Μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν παρών σε εκδηλώσεις συμμετέχοντας και σε συζητήσεις, προσφέροντας έτσι την πλατειά του γνώση για την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης του Ζήνωνα.
Το παιδί που έδενε την ελληνική σημαία σε καλάμι και έτρεχε στις γειτονιές της Χρυσοπολίτισσας, που έκλεβε τα γλυκά του κουταλιού από την κρύπτη της μητέρας, που φόρεσε ράσο για να σταθεί δίπλα από το αναλόγιο της εκκλησίας περνώντας από όλες τις βαθμίδες του λειτουργήματος στο ξεφτέρι, στο σταυρό και στο φανάρι του Επιταφίου. Το παιδί με τα στερημένα χρόνια και τις πολλές ανησυχίες πέρασε απ’όλα τα στάδια ενός δημιουργικού πολίτη. Υπηρέτησε τη χώρα του σε πολλά και σπουδαία πόστα. Αγάπησε τη χώρα του κι έδωσε τη ψυχή του για καλύτερες μέρες. Αγαπήθηκε από συγγενείς, φίλους αλλά και ξένους.
Σήμερα του λέμε ένα μεγάλο ειλικρινές ευχαριστώ για την ουσιαστική του προσφορά στην πόλη μας και σ’ολόκληρη την Κύπρο. Παλιοί και νέοι ξέρουμε την σημαντικότητα μιας τέτοιας παρουσίας, που είναι παράδειγμα για τις νέες γενιές. Η πατρίδα θέλει θυσίες κάθε είδους, και κόπο, πολύ κόπο για να συνεχίσει την πορεία της. Και ο Γιώργος Λυκούργος έπραξε το καθήκον του.
Σιγά-σιγα η μνήμη θ’αποθησαυρίσει τα έργα και τις μέρες του.
Λούης Περεντός
2 Απριλίου 2018
