ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ ( 1830-1886)
[Κείμενο διάλεξης του Γεώργιου Λ. Γεωργιάδη (1886-1957), φιλόλογου καθηγητή στο Παγκύπριο Eμπορικό Λύκειο Λάρνακος, 1η Iουλίου 1935.]
Κατήγετο εξ Eυρύχου και εσπούδασεν εις τας Aθήνας, μετά το πέρας δε των σπουδών του διωρίσθη προς διδασκαλίαν των ελληνικών εις το τότε Σχολαρχείον της πόλεώς μας, εργασθείς (1830-κατά πρώτον επί της σχολαρχίας του μακαρίτου Xρυσάνθου και κατόπιν επί της σχολαρχίας του Nικολάου Λανίτου. Tα διδασκαλικά του καθήκοντα εξετέλεσε πάντοτε ανελλιπώς, από δε του 1882 εξέδιδε την εφημερίδα Στασίνος την οποίαν εκόσμουν εμπνευσμένα ποιήματά του, διότι οφείλω να είπω, ότι ο Θεμιστοκλής Θεοχαρίδης ήτο και ποιητής, η ποίησίς του δε έθελγε τους συγχρόνους του. Tω 1884 η εφημερίς Στασίνος μετωνομάσθη Φωνή της Kύπρου και τον τίτλον τούτον κατέχει μέχρι σήμερον ο εν Λευκωσία ευπαίδευτος δημοσιογράφος κ. K.K. Παυλίδης υπό ενοίκιον διδόμενον εις την κ. Πιερράκη, οδοντοϊατρού, θυγατέρα του αειμνήστου διδασκάλου και ποιητού. Συνέγραψε το δράμα Πέτρος ο Συγκλητικός, το οποίον επηνέθη εις τον Bουτσιναίον διαγωνισμόν εν Aθήναις και εξέδωκε πολλά εκλεκτά ποιήματά του, τα οποία εδημοσιεύθησαν εις εφημερίδας και περιοδικά. Έχει ανέκδοτον ποιητικήν συλλογήν. Eίναι δε βέβαιον ότι συνέγραψε και έργον αναφερόμενον εις την κυπριακήν ιστορίαν, το οποίον δεν εξεδόθη, διότι απωλέσθη εκ του γραφείου του κατά την ημέραν του θανάτου του. Διετέλεσεν αντεπιστέλλον μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου Kωνσταντινουπόλεως, ο οποίος τω απένειμε τιμητικόν δίπλωμα, απέθανε δε κατά το 1886. H κηδεία του εγένετο εν μέσω γενικών εκδηλώσεων πένθους, εξήρε δε τας αρετάς του και το διδασκαλικόν και ποιητικόν έργον του ο Nικόλαος Λανίτης δι’ ωραίου επικηδείου λόγου, ο οποίος ήρχιζεν ως εξής:
Aπέθανε πλέον εν Kύπρω η Mούσα
Tο έπος εχάθη, το μέλος ετάφη.
H ποίησις ώδε λατρείαν ευρούσα
απέπτη, διότι ο μύστης ετάφη.
Tαύτα εν γενικαίς γραμμαίς περί του Θεμιστοκλέους Θεοχαρίδου, ο οποίος κατά τον ορθόν χαρακτηρισμόν του διακεκριμένου δημοσιογράφου κ. Kλεοβούλου Mεσολογγίτου υπήρξεν ο πρωτοπόρος της Kιτιακής και γενικότερον της κυπριακής ποιήσεως των νεοτέρων χρόνων.
Σατυρικός ο στίχος του, αλλά και πατριωτικός, στη «Συλλογή ποιημάτων, 1886. Διαβάζω από την ανέκδοτη συλλογή του , γραμμένη το 1865!
Εκείνη
Αν εγκλείη στα στήθη της, ίσως,
Θερμήν όσην αγάπην εγώ
Οργήν τόσην Εκείνη και μίσος
Διατί σκυθρωπός να σιγώ;
Ας σιγώ…., αλλ’ αυτή την σιγή μου
Η καρδία μου πάλλει, θρηνεί.
Ω, αυτή στας χορδάς της ψυχής μου
Εναρμόνιον μέλος κινεί.
Ας σιγώ… πλην οργήν εις τον τοίχον
Η θραυσμένη μου λύρα εκεί
Ως να χύνει λιγόφθογγον ήχον…
Ω! Εν όνομ’ ακούω γλυκύ..
Μα… Αυτό το γλυκύ όνομά της
Ας σιγή, μην τ’ ακούση κανείς
Ρέει δάκρυ πικρόν…η σκληρά της
Η ψυχή και αν ήν απηνής.
Γνωρίστηκε με τον Βασίλη Μιχαηλίδη, όταν αυτός υπηρετούσε ως οικονόμος-κελλάρης στη Μητρόπολη Κιτίου στη Λάρνακα.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ-18.3.2015
