ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΑΛΥΚΗΣ
Ο θρύλος λεει ότι η λίμνη μετατράπηκε σε αλυκή, όταν ο Αη-Λάζαρος ζήτησε να του δώσουν νερό και του αρνήθηκαν.
Στα παλιά χρόνια ( Ενετοί και Άγγλοι) γινόταν εμπορία άλατος. Το φόρτωναν για τη Βενετία και την Αγγλία σε πλοία. Επί Τουρκοκρατίας το εμπόριο παρουσίασε κάμψη, ενώ επί Αγγλοκρατίας και μετά επί ανεξαρτησίας, ξανάρχισε η συστηματική εκμετάλλευση του μέχρι τη δεκαετία του ’80. Οι λόγοι που προβλήθηκαν για τη διακοπή της παραγωγής ήταν η μόλυνση από το μόλυβδο των σκαγιών που προέρχονταν από το Σκοπευτήριο και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων. Μετά το 1974 προστέθηκε ακόμα ένας λόγος που ήταν τα λύματα από την οικιστική ανάπτυξη της πόλης προς την πλευρά της Αλυκής και τους συνοικισμούς. (Πληροφορίες από το ιστολόγιο ΚΙΤΙΟΝ-ΛΑΡΝΑΚΑ-ΣΚΑΛΑ).
Η συλλογή του αλατιού γινόταν με γαϊδούρια και εργάτες κυρίως από τα χωριά της επαρχίας Λάρνακας. Μετά το στέγνωμα του νερού, τον Αύγουστο, χώριζαν σε τετράγωνα το χώρο και δημιουργούσαν στενά μονοπάνια, απ’όπου περνούσαν τα γαϊδούρια για να μεταφέρουν το άλας στις ακτές και το στίβαζαν σε χώρο που ήταν επιστρωμένος με πλάκες ( υπάρχουν πλάκες μέχρι σήμερα). Στη συνέχεια το έβαζαν σε κακούλια και γινόταν η εξαγωγή. Το εισόδημα από το αλάκι ήταν πενταπλάσιο από εκείνο που παρήγαγε η αλυκή του Ακρωτηρίου. ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
