Τα αδέσποτα σκυλιά και η κλούβα
Μακρινές χρονικά εικόνες που , παρόλο σπάνιες, σημάδεψαν τα παιδικά μας χρόνια. Οι συνθήκες υγείας πριν αρκετές δεκαετίες δεν ήσαν ιδανικές. Αντίθετα ο κόσμος και το περιβάλλον ζούσαν σε μια εποχή πολύ προσωπικής διαχείρησης της υγείας του.
Είναι γνωστό ότι παλιά, με την παντελή απουσία μπανιέρας καθώς και ποικιλίας ειδών πλήσης και καθαρισμού, οι Κύπριοι λούζονταν μια φορά τη βδομάδα. Στις αυλές αρκετών σπιτιών, ακόμη και στις πόλεις, υπήρχαν γουμάδες με όρνιθες. Για τις γάτες και τους σκύλλους δεν υπήρχε καμιά ευαισθησία όσον αφορά την υγεινή των χώρων και των ανθρώπων.
Υπήρχαν και πολλές αρρώστιες που έφεραν τα σκυλιά κυρίως, όπως ο εχινόκοκκος και η λύσσα. Οι Δήμοι των πόλεων είχαν την αρμοδιότητα να περιμαζεύουν και να θάβουν κάπου τα πτώματα των αδέσποτων. Παράλληλα οι Δήμοι είχαν την περίτρανη κλούβα, ένα κλουβί τοποθετημένο πάνω σ΄ένα αμάξι με τροχούς και περιδιάβαζε τους δρόμους κυνηγώντας στην ουσία τα αδέσποτα σκυλιά.
Θλιβερό το φαινόμενο για μας τα παιδιά. Να κρατά ο μπόγιας ένα μακρύ ξύλο που είχε στην άκρη του ένα δίχτυ και να κυνηγούν άλλοι υπάλληλοι του Δήμου το σκυλλί για να το «γωνιάσουν» για να μπορεί εύκολα να πιαστεί. Κι όταν γινόταν αυτό, ακολουθούσε το δυνατό γαύγισμα απελπισίας του σκύλλου κι εμείς τα παιδιά παρακολουθούσαμε αμήχανα.
Δε ξέρω πότε ιδρύθησαν τα διαφορα διεθνή σωματεία για την προστασία των ζώων. Πάντως απ’ο,τι ξέρω, τότε δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο. Μπορεί οι Περιβαλλοντικές Ομάδες κατά πόλη να διοργάνωναν εκδρομές στα βουνά και τις θαλασσες, πλην όμως δε θυμάμαι αντίδραση για το μάζεμα των σκύλλων.
Αυτά εν ολίγοις κι αν υπάρχουν άλλες μνήμες που μπορούν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν σ’ αυτά που αναφέρω ας τις ακούσουμε.
Η εποχή εκείνη παρήλθε, οι μνήμες όμως μας κυνηγούν.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
