ΟΔΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ
Ήταν ένας από τους κύριους δρόμους της Λάρνακας, πέρασμα για πολλούς που κατευθύνονταν από τις περιοχες Σταυροδρομίου και Άη Γιάννη για να πάνε στο παζάρι και στον Άγιο Λάζαρο. Επίσης ο δρόμος Σουρουκλή ( τότε Ριχάρδου Λεοντόκαρδου) , που ένωνε τον Τουρκομαχαλά, και τις περιοχές Αγίου Λαζάρου και Καλιφάτζια με το Παλιό Νοσοκομείο, διέσχιζε την οδό Αποστολίδου. Ετσι, ο δρόμος αυτός ήταν σημείο αναφοράς για τον κόσμο της τότε εποχής.
Οι δρόμοι ήταν χωματένιοι μέχρι το 1950. Περνούσαν πολλά κάρα και τα άλογα κάποτε αφόδευαν στους δρόμους αυτούς, κι όταν έρχονταν οι βροχές γέμιζε η περιοχή με διάφορα χόρτα ( μολόχες, ραδίκια, λαχανα). Περνούσαν επίσης κοπάδια με αιγοπρόβατα και λέρωναν τον τόπο. Απ΄την Αποστολίδου περνούσε τακτικά ο Μανώλης. Κυλούσε την μπλέ ξύλινη χειράμαξα, πήγαινε στο παζάρι, ψώνιζε για το Πτωχοκομείο και επέστρεφε φορτωμένος για τις ανάγκες του ιδρύματος.
Οι κάτοικοι ήταν μικροαστοί. Όμορφα σπίτια για την εποχή, πνιγμένα στο πράσινο. Κυριαρχούσε η μεγάλη περβόλα με τη δεξαμενή και τον ανεμόμυλο, απ όπου πήρε και το όνομα η περιοχή. Και τα εργοστάσια των καλτσών ( καλτσομηχανη των Αρμενίων), του σαπουνιού ( σαπωνοποιεία Πεγιάζη ) και στην κάτω άκρη το άλλο σαπουνοποιείο των Σεραφείμ. Απέναντί του ήταν ο γνωστός φούρνος του Αρμένιου Αρτιν, που έκανε διανομή ψωμιών με το άλογο.
Έμποροι, εργοστασιάρχες, εκπαιδευτικοί, νοσοκόμοι, μαμούδες, τορναδόροι, ράπτριες, τυπογράφοι, κουρείς, υπάλληλοι, δικαστές ήταν οι γείτονες. Και πολλά παιδιά. Η κάθε οικογένεια με 4-6 παιδιά. Όχι μόνο Έλληνες, αλλά και Αρμένιδες, Τούρκοι και Εβραίοι ( που τότε δούλευαν στις φυτείες στο Μενεού).
Πολύ κοντά στην οδό Αποστολίδου, ήταν το Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο και η Αμερικανική Ακαδημία. Έτσι πολλοί μαθητές περνούσαν συνέχεια από το δρόμο αυτό και άλλοι από την επαρχία, που δεν εύρισκαν δωμάτια στα οικοτροφεία των σχολείων, νοίκιαζαν δωμάτια στη γύρω περιοχή.
Πολύ κοντά ήταν το στάδιο Γ.Σ.Ζ. Πολυκατοικίες δεν υπήρχαν. Ετσι, σε κάθε εθνική ή άλλη γιορτή ακούγονταν στη γειτονιά τα εμβατήρια και τα τραγούδι.α. Και φώναζαν οι μανάδες να πάνε τα παιδιά να δούν τις εκδηλώσεις.
Η γειτονιά γέμιζε τα απογεύματα με μουσικές. Ο Βίσσης, παππούς της Άννας, έπαιζε βιολί και έκανε τις πρόβες του. Το αντίπαλο δέος, στην άλλη άκρη της Αποστολίδου, ήταν ο Λουκής ο Γιασεμίδης ( κουρέας) που έπαιζε κι αυτός βιολί.
Οι γάμοι τότε και οι γέννες γίνονταν στα σπίτια. Η Πόπη Πεγιάζη με το Αλέκο Κανικλίδη παντρεύτηκαν γύρω στο 1948. Το αρχοντικό της έλαμπε. Η νύφη και ο γαμπρός στάθηκαν στο κεφαλόσκαλο της εισόδου, δέχτηκαν τα συχαρητήρια και πρόσφεραν λουκούμια, που για την εποχή ήταν πολυτέλεια.
Στη γειτονιά έκτισε και το σπίτι της η οικογένεια του γνωστού τύπου της Λάρνακας Πουρίνου.
Στη γωνιά της οδού Κωνσταντίνου Καλογερά και Αποστολίδου, στο βάθος ενός πολύ μεγάλου οικοπέδου , κτίστηκε το σπίτι αποικιακού ρυθμού για τον Αγγλο Αστυνομικό Διευθυντή Greenwood. Είχε είσοδο και έξοδο για αυτοκίνητα και το χαρακτηριστικό του ήταν ο τεράστιος κήπος με τις τριανταφυλλιές και άλλα διάφορα ιδίως κατά τη διάρκεια της άνοιξης.
Είχε περβολάρη για την περιποίησή του, αλλά τα παιδιά του γειτονικού σχολείου Καλογερά κατάφερναν να κόψουν καθημερινά λουλούδια , οπότε ακολουθούσε καταγγελία στο διευθυντή του Σχολείου. Γίνονταν οι ανάλογες παρατηρήσεις και κάποτε τιμωρίες, όμως την επόμενη όλο και κάποιος μαθητής έκοβε τα όμορφα λουλουδια του κήπου.
Να πούμε επίσης ότι λειτουργούσε στην οδό αυτή το ιδιωτικό νηπειαγωγείο της Ξενούς Εφιετζή, στο οποίο οι λιγοστοί μαθητές έπαιρναν τα σκαμνάκια και την «πλάκα γραφής με το κοντύλι» τους από το σπίτι. Λειτουργούσε από τις αρχές του 20ου αιώνα και πολύ λίγα είναι γνωστά, αφού η ίδια πέθασε γύρω στο 1950.
Όλες οι πληροφορίες και οι φωτογραφίες μου εδόθησαν από τον φίλο μου Κίκη Κύπαρη, που είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια για τους τόπους και τους ανθρώπους της Λάρνακας. Σ’αυτές βλέπουμε τα παιδιά της γειτονιάς έξω από το σπίτι των Μιλτιάδη-Νεφέλης Φιλώτα, την καλτσομηχανή του Σουρέν Τσιακματζιάν και τον ψωμά τον Αρτίν εν ώρα εργασίας.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
