ΜΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΕΛΗ ( ΣΤΑΣΗΣ). (1925-1996)

«…….Δίπλα στο σχολείο μας ήταν ο σχολικός κήπος που είχε και μια μεγάλη δεξαμενή με νερό. Δίπλα στη δεξαμενή ήταν μια μικρή πορτοκαλιά. Καθώς περνούσα δεν μπορούσα να μη θαυμάζω τους καρπούς της. Σημάδεψα ένα μικρό πορτοκάλι και άρχισα να σχεδιάζω πώς θα τό έπαιρνα.

….Μόλις μπήκαν όλοι στην τάξη χύμιξα το πορτοκάλι και άρχισα να το τρώω ακαθάριστο και άπλυτο….Πού να φανταστώ ότι ο δάσκαλος ήταν στο παράθυρο της τάξης και είδε όλη τη σκηνή.

…..Μόλις μπήκα την τάξη με παράλαβε. «Γιατί άργησες Αναστάση και ήρθες τελευταίος». Του απάντησα ότι «πήγα στο αποχωρητήριο κύριε»…..Μύρισε τα χέρια μου. «Τα χέρια σου μυρίζουν πορτοκάλι» μου λέει. Έμεινα άφωνος. Το πορτοκάλι μου βγήκε ξυνό, θα έτρωγα ξύλο τώρα.

…Φώναξε το διευθυντή του σχολείου τον κ.Ζαρδή και αφού με πρόσβαλε και με είπε κλέφτη στο σχολείο μπροστά σε όλους. Φώναξε ένα μαθητή της έκτης τάξης και διέταξε να του φέρει μια ξύλινη βέργα για να με τιμωρήσει μπροστά σε όλους.

…Με κτύπησε όσο δυνατά μπορούσε απανωτά τέσσερεις φορές στο κάθε χέρι. Δε θυμάμαι πιο φρικτούς πόνους να πέρασα μέχρι τώρα στη ζωή μου. Πέρασαν δώδεκα μέρες για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου να πιάσω μολύβι να γράψω. Πήγαινα το σχολείο αλλά μόνο διάβαζα, δεν μπορούσα να γράψω.

…Χρόνια πολλά μετά από αυτό το συμβάν βρήκα τον κον Ζαρδή σε μια εκκλησία. Πήγα κοντά του και του μίλησα. Μου είπε ότι δεν θυμόταν και μου ζήτησε να του θυμίζω κάτι για να θυμηθεί. Και του είπα την ιστορία με το πορτοκάλι και την τιμωρία και μου είπε στεναχωρημένος «Τότε εμείς οι δάσκαλοι είμασταν σκληροί και κάποτε άδικοι. Η Αγγλική νομοθεσία μας στήριζε……….»

…Πραγματικά στεναχωρήθηκε και άρχισε να κλαίει, μου ζήτησε συγγνώμη, χωρίσαμε και οι δυο στεναχωρημένοι και συγκινημένοι».

Λούης Περεντός

( Απόσπασμα από το βιβλίο του Αναστάση Παντελή «Ο Αναστάσης που έγινε Στασής», 1995).