Η τελευταία επίσκεψη.
Συμπληρώνονται φέτος εικοσιδύο χρόνια που μας άφησε η Εθνική στάρ, όπως την αποκαλούσαν τα Μ.Μ.Ε. και ο κόσμος. Στο σημείωμα αυτό δε θα ασχοληθούμε ούτε με τα βιογραφικά της, ούτε με την καριέρα της. Θα αναφερθούμε στην τελευταία της επίσκεψη στην πόλη του Ζήνωνα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θερινού κινηματογράφου, που οργάνωσε ο Δήμος Λάρνακας προς το τέλος του 1995, στο χώρο του Κάστρου Λάρνακας.
Λεπτομέρειες έχουμε πολλές. Θα πούμε μερικές από αυτές που ξέρουμε από πρώτο χέρι για να τις ακούσει και ο κόσμος που τη λάτρεψε. Επειδή μιλάμε για απίστευτη λατρεία που της είχαν οι απλοί άνθρωποι.
Οι λίγες ( κάπου 400) καρέκλες που χωρούσε η αυλή του Κάστρου γέμισαν από νωρίς. Έξω από την είσοδο μαζεύτηκαν πέραν των 500 ατόμων και ήθελαν να μπούν μέσα για την εκδήλωση. Όταν έφτασε η Αλίκη, μας ειδοποίησαν και την παραλάβαμε από το αυτοκίνητο που την έφερε. Με δυσκολία τη συνοδεύσαμε με τον τότε Δήμαρχο κ.Γιώργο Λυκούργο και τον τ.Πολιτιστικό Υπεύθυνο του Δήμου φίλο Γιώργο Ιακώβου.
Εκεί στο χώρο έξω από το Κάστρο, μια ηλικιωμένη ( γύρω στα 80 της) πλησίασε σπρώχνοντας και άγγιζε επανειλημμένα την Αλίκη στο μπράτσο με τρόπο που έδειχνε ότι ήθελε να δει αν ήταν αληθεινή. Μας έκανε εντύπωση, ακόμη και στην Αλίκη, η λατρεία που είχε η κυρία αυτή, που δεν κατάφερε τελικά να παρακολουθήσει την εκδήλωση.
Δεν αναφέρω άλλα που έγιναν αργότερα. Μένω σ’αυτή την εικόνα που λέει πολλά. Σε λίγες βδομάδες μάθαμε για την ταλαιπωρία που είχε η Αλίκη με την υγεία της και τον Ιούλη του 1996 τη χάσαμε. Έμειναν στα συρτάρια μας εκατοντάδες αδημοσίευτες φωτογραφίες της από τον αείμηστο φίλο Μαρίνο Κουσουμίδη και πολλές-πολλές μνήμες, που συμπληρώνουν την εικόνα μιας τελειομανούς, δουλευταρούς και αγαπημένης ηθοποιού.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
