«Οι επίτροποι και οι διάκονοι του ναού του Αγίου Λαζάρου έντυναν το πιο όμορφο αγόρι της περιοχής, το Λαζαρόπαιδο, με κίτρινες μαργαρίτες που είχαν πλεχθεί ειδικά για τη γιορτή. Ο Μητροπολίτης με τους ιερείς και την κοινότητα περίμεναν στο μεγάλο δωμάτιο υποδοχής του μοναστηριού. Τραγουδούσαν πένθιμα τραγούδια με τη συνοδεία πένθιμης μουσικής
Το Λαζαρόπαιδο έπεφτε σ’ένα στρώμα από λουλούδια και φύλλα, τριαντάφυλλα, ανθούς πορτοκαλιάς, ροδιάς και κλάδους δάφνης, μυρσίνης και φοινικιάς.
Ο πρωτοπαπάς διάβαζε το Ευαγγέλιο κι όταν έφτανε στο «Λάζαρε δεύρο έξελθε», ύψωνε τη φωνή του, όπως ακριβώς έκανε κι ο Χριστός.
Ενώ ακουγόταν αυτή η φράση οι ιερείς ή οι διάκονοι έβαζαν το Σταυρό στο κεφάλι του παιδιού, τον θυμιάτιζαν και τον ράντιζαν με κλαδιά μυρσίνης βουτηγμένα στο αγίασμα.
Ο υποτιθέμενος νεκρός ανασταινόταν. Το Λαζαρόπαιδο σηκωνόταν πάνω, οι γυναίκες το ράντιζαν με ροδόσταγμα, το έραιναν με ροδοπέταλα και έβαζαν στο στόμα του γλυκό, μια γουλιά κρασί και μια μπουκιά ψωμί.
Οι φλογέρες, τα βιολιά και τα λαγούτα μαζί με την εκκλησιαστική χορωδία άρχιζαν ένα χαρμόσυνο ύμνο που τραγουδούσε όλη μαζί η κοινότητα. Όποιος πλησίαζε, φώναζα δυνατά. «Ο Λάζαρος αναστήθηκε».
Το υπέροχο αυτό κείμενο του Α.Χ. Ρουσουνίδη μας δίνει γλαφυρά τον τρόπο με τον οποίο οι Λαρνακείς γιόρταζαν την Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου. Η θεατρικότητα στην περιγραφή μεγαλώνει το συναίσθημα και κάνει πιο πειστική τη σκηνή.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
